Lieve Facebook. Het spijt me. Maar ik denk dat het voorbij is tussen ons. Dat ligt niet aan jou. Je doet de dingen die je doet best goed. En die problemen met privacy die vergeef ik je. Maar de laatste tijd word ik een beetje ziek van je Facebook. Dat ligt niet aan jou, maar aan een nieuw spamvirus genaamd: The Oversharing Mommies.
Ik ben je een uitleg verschuldigd, natuurlijk. Want wat zijn de Oversharing Mommies?
Stel je het volgende voor lieve Facebook. Het is een zonnige ochtend. De koffie staat voor je neus te dampen. De zon schijnt warm op je rug. Je kommetje muesli staat geduldig op je te wachten. Met de ene hand pak je, je mok koffie voor een slok. En met de andere hand check je gelijk even de laatste updates.
En dan gebeurt het! Foto's. Eindeloze foto's. En eindeloze posts. Over poep. Over kots. Over hoe dit eten voor die reactie zorgt. De koffie komt met een even hoge snelheid weer terug. Gatverdamme! Het is nog geeneens acht uur en ik zit alweer tot over mijn oren in de virtuele babypoep.
Dat hoef ik niet virtueel te doen. Dat kan ik IRL doen. Ik heb zelf een kind. Maar serieus hoor. Hoe de stoelgang van jouw kind is, hoef ik niet te weten. Hoe de luier er vandaag uitzag. Bespaar me. Dat jouw lieve kindje de muren in verschillende tinten groen heeft gespoten. Het zal wel. Hou het voor je.
Helaas is het dezelfde reden waarom het ook al mis ging met mijn ex Hyves. Moeders (en vaders) die letterlijk elke scheet van hun kroost delen. Voor wie is dat boeiend? De mensen die zelf kinderen hebben, weten hoe erg het is. De mensen die geen kinderen hebben, hoeven het niet te weten.
Dus Facebook, tenzij je een filter weet te vinden voor de Oversharing Momies, ben ik weg.
Alle liefs,
Copydimitri