We leven in het land van Calvijn. Een land waar je wel je best mag doen, maar je niet te veel mag opvallen. Een land waar het maaiveld het hoogst haalbare is. Een land van Doe Maar Gewoon. Het land van de Social Media Politie die je op de vingers tikt als je iets te blij bent met je kwaliteiten.
Ga eens terug in je hoek, wij zijn normale mensen hoor! Een zesje is toch ook goed genoeg?
Winners want to work with winners
Dit staat haaks op de mentaliteit van de Amerikanen die ik maar even zal samenvatten als:
Winners want to work with winners. Jij bent de beste in je vak? Goed, dan wil ik met jou samenwerken, want ik ben ook de beste in mijn vak. Ik werk zelf ook graag samen met de beste in the business. Dan loopt het lekker snel. Je hebt aan een half woord genoeg. Liever dat dan een zesje die het net niet snapt.
Het land van Calvijn
Niet zo schreeuwen zeggen we dan in Het Land van Calvijn.
Ga maar snel weer met je hoofd onder het maaiveld zitten. Doe eens gewoon. Je tweet te vaak. Je schreeuwt te hard. Je bent aan het oversharen. Heb je hem weer. Je bent arrogant. Je bent vol van jezelf. Wie denk je wel dat je bent?
Bewijs het maar
Eigenlijk ben ik wel een beetje klaar met Calvijn. Want mijn klanten hebben helemaal niets aan Calvijn. Mijn klanten willen de beste. En dat gun ik ze. Die willen kwaliteit. En dat wil ik best bewijzen. Natuurlijk ga ik graag in gesprek om te laten zien waarom je voor mij moet kiezen en niet voor een collega. Gooi maar een proefopdracht tegen me aan en ik overtuig je.
De beste
Laten we het even simpel houden… waar ga je naar op zoek als je winkelt? Naar het beste toch? En schreeuwen de winkels je niet tegemoet? Natuurlijk voor de beste prijs, want ons ben zunnig. Maar in principe zijn we constant op zoek naar het beste. De beste televisie. Het mooiste boek. De snelste auto. Waarom mag je dan niet op zoek zijn naar de beste persoon? En mag de beste persoon zich dan zo profileren?
Commercie?
We zitten toch in een commerciële omgeving. Waar de klant genoeg keuze heeft. Wat doe je dan? Stilletjes in de hoek blijven zitten?
Let maar niet op mij hoor. Ik ben best aardig. Maar nee, ik ben niet de beste. Ik ben bescheiden. Nee dat zou ik nooit durven zeggen… Of maak je reclame voor jouw kwaliteiten? Doe je
wel aan Personal Branding.
Je bent toch trots op je werk? Toch?
Investeren en trainen
Natuurlijk ben ik de beste. Want ik wens mijn klanten niets minders toe. Ik werk er ook elke dag keihard aan om de beste te zijn. Ik investeer in kennis. Ik investeer in mijn werk. Ik train om fit te zijn voor de strijd. Om aan de hoge eisen van mijn klanten te voldoen. En mag ik dat dan niet zeggen? Heb je liever iemand die niet zijn best doet? Die er niet naar streeft de beste te zijn? Daar zijn er toch al genoeg van…
Droog brood
Moet ik dan zelfcensuur toepassen? Voor wie? Voor de Calvinisten? Eerlijk gezegd, aan Calvinisten is geen droog brood te verdienen. Altijd wat op te merken. Voor een dubbeltje op de eerste rang. En zeuren maar. En als het te duur wordt:
maak het maar af. Het is zo ook goed. Het is toch een zes?
Trots
Het wordt tijd om op te houden met de valse bescheidenheid en de innerlijke Calvinist de mond te snoeren. Het wordt tijd om trots te zijn op wie we zijn, wat we kunnen en hoe we naar het werk kijken. Vol passie. Vol geldingsdrang. Met de borst vooruit. Tot we het maaiveld ver onder ons laten. Tot we vrij zijn van het land van Calvijn.