Stel je het volgende eens voor. Je bent 12. Het is je verjaardag. Alle ooms en tantes, opa's en oma's zijn op visite. Je oudere neefjes en nichtjes zijn over de vloer en spelen met je. Je krijgt leuke cadeautjes, iedereen blijft eten en het is gezellig. Het huis is vol en er wordt vrolijk gebabbeld. En dan komt zo'n beetje tegen de avond het moment. Het is bedtijd. "Maar iedereen is er nog. En het is zo leuk." "Ja, maar je moet naar bed. Slaapjes doen." Ongeacht hoe leuk de dag was, weet je zeker dat het feest nu pas echt begint.
Dus wat doe je? Je gaat 'rekken en erbij blijven'. Eerst nog even een glas water. Eerst nog even iedereen gedag zeggen. Eerst nog even naar mijn cadeautjes kijken. Of zal ik je nog een keer laten zien hoe het werkt? Uiteindelijk ga je mokkend naar je kamer en lig je nog uren wakker. Je hoort het lachen uit de woonkamer. Het rinkelen van de glazen "Het is niet eerlijk. Nu wordt het pas echt leuk. Ik weet het zeker."
Zie hier de basis van Social Media-verslaving.
Er is altijd nog een reactie waar je op kunt wachten. Er is altijd nog een topic wat pas wordt aangesneden als je allang slaapt. Het feest waar je niet bij bent, is op Twitter het leukst. De foto's op Facebook van die dag waar je niet bij was. Je bent weer 12 en ligt in je bed te woelen. Want er is altijd een reden om nog iets langer te blijven hangen. Rekken en erbij blijven.
Of je kunt gaan slapen.
Of je kunt gaan werken.
Je focussen. Concentreren. Niet laten afleiden.
Niet elke actie vraagt direct om een reactie.
En je bent geen 12.