Het was de basis van een discussie welke ik recentelijk had. Welk kanaal gebruik je nou waarvoor? Ik gebruik Twitter voor het doorzetten van mijn blogposts en het delen van interessante artikelen over copywriting. Maar ook voor random onzin. Een collega gebruikt Twitter vooral zakelijk. En is daar vrij strikt in. De random onzin en het persoonlijke bewaart hij voor Facebook - want daar zitten de vrienden. Ik meng daar eigenlijk ook weer zakelijk en persoonlijk. Bij LinkedIn was het tenminste duidelijk. Daar voert zakelijk de boventoon.
Maar toch zette de discussie me aan het denken: wil ik wel zo nadenken over wat ik waar neerzet? En waarom al die verschillende kanalen voor verschillende doelgroepen?
Weet je wel wat voor werk dat allemaal is?
Nu zijn we op mijn blog. Als ik een blogpost af heb, dan zorgt een programma ervoor dat deze direct wordt gedeeld naar Twitter en Facebook. Waarom? Gemakkelijk. Luiheid. Omdat het kan. Omdat mijn werk zowel zakelijk als persoonlijk is.
Het gevolg? Mijn vrienden krijgen ook mijn blogposts te zien. En of ze dit waarderen laat ik even in het midden. Maar tussen het zakelijke van de blogposts staat op Facebook ook de onzin tussen mij en mijn vrienden. En oh er zit ook nog wat familie. Vervolgens kopieer ik de link ook nog even door naar LinkedIn - want zakelijk en altijd handig. En ik herhaal hem gedurende de dag nog een paar keer op Twitter. Beetje diffuus, maar elk op zijn eigen kracht belangrijk.
In mijn statistieken kan ik vervolgens zien wat er gebeurt. Een piek in de bezoeken. Veel lezers van Twitter. Gedurende de dag een paar via LinkedIn. En soms een paar via Facebook. En om volledig te zijn, ook nog de mensen die gewoon via Google search binnenkomen. Een heel gedoe.
Zo nu en dan gebeurt het magische. Er reageert iemand op mijn post in de comments.
Hoera interactie! Een reactie verder sterft de discussie helaas een langzame dood.
Maar wacht... daar ging het toch om? Interactie? Dialoog?
En toen was daar Google+.
Vreemd genoeg was ik redelijk snel binnen en ik begon met een testje per dag om een beetje kennis te maken met het systeem. Aanvankelijk snapte ik het nog niet zo, maar de afgelopen dagen is het me aardig helder geworden.
Dit is een killer - MITS het de massa krijgt. Ik herhaal: mits het de massa krijgt.
Waarom heb ik vertrouwen in Google+?
- Persoonlijke content? Niet langer Facebook of Twitter nodig. Google+ en delen naar cirkel Vrienden. Daarna kan het in de comments zo onzinnig worden als je maar wil. En niet iedereen kan het zien. Een onderverdeling naar Kennissen, Familie en Vrienden voorkomt bovendien dat je beschamende dingen deelt die echt alleen voor je vrienden waren en niet voor je familie.
- Zakelijke content? Niet langer alleen LinkedIn nodig. Google+ en delen naar je cirkel Zakelijk. Maak je daarbinnen een verdere verdeling dan zou je zelfs gerichte posts voor gerichte doelgroepen kunnen maken. Ook het reageren op vragen in Groups kan zo worden vervangen door directe feedback. Twitter snelheid, maar nog wel leesbaar.
- Blogpost? Eigenlijk heb ik niet eens Blogger meer nodig. Google+ heeft een redelijk simpele opmaak en mijn posts zijn toch vooral teksten. Maar zelfs als ik video of beelden zou gebruiken, geen probleem. Het tikt redelijk snel weg en met de integratie van Social Media buttons zou je het kunnen delen. Mits je dat nog wilt.
- Comments: Commentaar leveren op content is vloeiend in Google+. Geen moeilijke log-ins. Direct reageren en de interactie aangaan. Ik schrok ervan hoe snel dit kan gaan, maar het is zeker verfrissend. Echte interactie. Echte reacties. Nu.
Maar vooral: Don't make me think:
Ik hoef niet naar een ander kanaal te gaan.
Ik heb geen kanaal per doelgroep meer.
Ik hoef niet eens na te denken over de andere kanalen.
Ik hoef geen automatisering in te stellen om het over de kanalen en andere doelgroepen te delen.
Google Plus zorgt dat ik niet hoef na te denken.
Content maken, delen, interactie. Simpel zat.
Moet ik nog ergens over nadenken? Jawel. Over segmentatie.
Simpel gezegd: naar welke cirkel gaat mijn content? Daarvoor hoef ik niet van de site af. Ik hoef niet te copy-pasten, geen verkleinde url's, geen 140 tekens limiet, geen onzinnige reclame en niet te doorgronden structuren door te ploegen. Ik moet alleen goed nadenken en kijken naar de mensen in mijn cirkels. Hey, wacht. Persoonlijke aandacht. Daar ging het toch om?