Op de website Mijn Moment van Henk-Jan Winkeldermaat vertellen mensen uit zijn kring over Het Moment van dat jaar. Een leuke traditie die al heel wat jaren zorgt voor veel tranen, maar ook voor momenten van herkenning en een glimlach. Een fijn rustpunt aan het einde van het jaar. Een mooi format en eentje waar ik graag aan bijdraag. Alleen ken ik Henk-Jan niet en kent Henk-Jan mij niet, dus doe ik het maar even op mijn eigen blog.
*Tot zover de disclaimer.
Mijn Moment van 2013 is: het hele jaar 2013.
Ik werd op 1 januari 2013 wakker en wist: dit jaar gaat het gebeuren! Zeker weten. Vreemd genoeg weet je het soms gewoon.
We waren ondertussen al 5 jaar op zoek naar een andere woning. Vijf jaar van bezichtigen. Van vroeg opstaan en slaperig in de trein stappen. En we hadden de moed bijna opgegeven.
We wilden weg uit ons appartement in Rotterdam. Het was te klein geworden. We wilden weg uit de Randstad. Weg uit de uitlaatgassen. We wilden gaan wonen in... Groningen. Jawel. In het Hoge Noorden. Of zoals mijn vrienden het noemen: North of the Wall.
Waar altijd meer lucht te zien is dan grond. Waar onze dochters buiten kunnen spelen. Waar we eindelijk onze tuin zouden hebben. Onze bloemen en groente. Waar het stil is. Waar we rust zouden vinden.
Maar dankzij de crisis was hier al meerdere malen een dikke streep door gezet. Wegbezuinigd. Contract niet verlengd. Zelfstandig geworden. Allemaal niet echt een solide basis om zo een grote stap mee te zetten.
Toch wist ik op 1 januari al: het gaat gewoon gebeuren. We gaan het gewoon doen. Onze droom komt uit.
En dus stonden we op een hele koude ochtend 6 januari 2013 met klapperende tanden te wachten op een makelaar. Alweer de eerste trein naar het Noorden. Voor weer een bezichtiging. Voor weer een rondleiding. Hoeveel huizen hadden we al niet gezien? Voor weer dat moment waarop je elkaar aankijkt en weet: dit is NIET het juiste huis?
Alleen was het huis, het juiste huis.
Alles klopte. De hoge plafonds. De vele ramen. De grote tuin. Natuurlijk moest de hoogpolige vloerbedekking eruit. En moest het behang uit de jaren 70 weg. En zouden we nog wel even bezig zijn met de tuin. Maar in de basis voelde het goed. Daar moet je gewoon even doorheen kijken.
Maar ja, twee zelfstandigen en een huis kopen? Midden in een crisis? Met een hoogzwangere vrouw? Is dat slim? Waarschijnlijk niet. Geen bank die met ons in zee zou gaan. U bent allebei zelfstandig? En u heeft nog maar twee jaar uw eigen onderneming meneer? En uw vrouw is hoogzwanger? Ze zouden ons uitlachen.
Alleen hebben ze ons niet uitgelachen.
24 juli. Dat was de datum waarop we zouden verhuizen. Alleen besloot Dochter 2 eerst te komen. Dus hebben we de verhuizing maar even uitgesteld tot september. Leek ons toch wat slimmer.
Dochter 2 is nog geboren in Rotterdam. Maar uiteindelijk zijn we in september in de auto gestapt en zijn we naar Groningen gereden. Naar het Hoge Noorden. North of the Wall en zijn we in ons huis getrokken.
Het is nu 29 december. Ik heb de hele dag staan krabben en schuren. Mijn vrouw heeft staan schilderen. Dochter 1 is uit logeren. Dochter 2 ligt in een andere kamer vredig te slapen. De hoogpolige vloerbedekking is weg. De vijf lagen behang zijn ook verdwenen. Maar er is nog genoeg te doen.
2013 is het jaar geworden van de grote sprong. We hebben het maar gewoon gedaan. Het is nog elke dag spannend. Maar we zijn thuis.