Ik maak me minstens eens per week zorgen.
Zorgen om een ander mens.
Dan komt er weer een persoonlijke blogpost langs. Over gebeurtenissen in het leven van een ander.
En dan maak ik me zorgen. Hoe zou het nu gaan?
Dat is hoe het werkt. Ook in de koude wereld van online.
Je bent begaan. Want je bent een mens. Dat is onderdeel van het pakket.
Iemand die je redelijk vaag kent - alleen van Twitter. Of alleen van Google+... overkomt iets.
Je zou kunnen zeggen... nou en?
Het is digitaal. Het is onbelangrijk. Het is maar Social Media.
Ga weg met je zorgen, ik moet reclame maken!
Computer uit. Niet gezien.
Maar zo werkt het niet.
We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. We zijn mensen achter schermen.
Met levens zonder schermen. We delen onze levens. Toevallig op het scherm.
Voor je een Twitter-account aanmaakt en de mensen om je heen gaat spammen, stel jezelf maar één vraag: Raakt het je?
Ben je begaan? Geef je om mensen? Ook als je ze maar vaag kent?
Snap je dit niet, blijf dan weg.
Vergeet de media.
Probeer eerst maar eens Social.